Politička Ponerologija

IV Poglavlje

Ponerologija

 

Ideologije     Sasvim je uobičajen fenomen da jedna ponerološka zajednica ili grupa ima neku svoju posebnu ideologiju koja uvijek opravdava njene aktivnosti i oprema njenu motivacionu propagandu. Čak i jedna omanja banda bitangi može da ima neku svoju melodramatičnu ideologiju i patološki romantizam. Ljudska priroda traži da zle stvari imaju oko sebe jedan naglašeni oreol mistike kako bi se nečija savjest mogla smiriti a svijest i kritičnost prevariti, bilo čovjeka samog ili tamo nekih drugih. Kada bi se sa jedne takve ponerogenične unije mogla svući njena ideologija, tu ništa ne bi ostalo, osim jedne psihološke i moralne patologije, gole i neprivlačne. Takvo jedno ogoljavanje bi naravno izazvalo jednu "moralnu uvredu", ne samo kod pripadnika zajednice. Činjenica je da se čak i normalni ljudi koji osuđuju te vrste udruženja zajedno s njihovim ideologijama, osjećaju povređeno ili lišeno nečega što tvori dio njihovog vlastitog romantizma, kad se za jednu naširoko idealizovanu grupu ispostavi da je ona ništa drugo do jedna banda kriminalaca. Možda će se čak i neki čitaoci ove knjige ljutiti na njenog autora što on ovako bez ikakve ceremonije razgolićuje zlo od svih njegovih literarnih motiva. Rad na izvođenju jednog takvog "striptiza," može se ispostaviti mnogo težim i opasnijim nego što se to može očekivati. Primarna ponerogenična unija se formira u isto vrijeme kad i njena ideologija, možda čak i nešto prije. Jedna normalna osoba primjećuje da je ta ideologija drugačija od svijeta ljudskih koncepcija, očigledno sugestivna, pa čak i primitivno komična do nekog stepena. Ideologije sekundarne ponerogenične asocijacije se formirju postepenom adaptacijom primarne ideologije funkcijama i ciljevima koji su drugačiji od onih prvobitnih. Za vrijeme procesa ponerizacije dolazi do jedne određene vrste raslojavanja ili šizofrenije te ideologije. Vanjski sloj, koji je najbliži onom orginalnom sadržaju, koristi se za propagandne svrhe grupe, pogotovo u odnosu na vanjski svijet, iako on, takođe, djelomično može biti korišten unutar grupe, za svrhu smirivanja onih njenih članova sa donjih nivoa, koji su postali sumnjičavi. Drugi sloj predstavlja elitu koja nema problema s razumijevanjem: on je zatvorenije prirode, karakterističan po plasiranju različitih značenja pod istim imenima. S obzirom da ista imena označavaju različite sadržaje, ovisno o sloju koji je u pitanju, razumijevanje tog "dvostrukog govora" zahtijeva jednu simultanu tečnost u oba jezika. Prosječni ljudi podliježu sugestivnim insinuacijama prvog sloja, dugo vremena prije nego što saznaju za drugi i razumiju ga. Svaki od onih sa određenim psihičkim devijacijama, pogotovo ako nosi ‘masku trezvenosti’ koja nam je već poznata, odmah će gledati na drugi sloj kao na nesto mnogo atraktivnije i značajnije; nakon svega, on je i stvoren za ljude kao što je on. Razumijevanje dvostrukog govora ispostavlja se kao tegoban zadatak, što izaziva i jedan prilično razumljiv psihološki otpor; međutim, upravo taj dualitet jezika je patognomoničan simptom da je organizacija ljudi koja je u pitanju, zahvaćena ponerogeničnim procesom u jednom naprednom stepenu. Ideologija unija koje su zahvaćene takvom degeneracijom ima određene faktore koji su konstantni bez obzira na njihov kvalitet, kvantitet, ili obim dejstvovanja: motivacije grupe koja je zastranila, radikalno pravdanje zla ili nepravde, visoko vrednovanje individua koje su se pridružile organizaciji. Te motivacije olakšavaju osjećaj krivice i različitosti od drugih, prouzrokovan vlastitim psihološkim padovima a čini se da one i oslobađaju individuu od potrebe za poštivanjem neprijatnih moralnih principa. U svijetu koji je pun stvarne nepravde i ljudskog poniženja, što omogućava stvaranje jedne ideologije koja sadrži gornje elemente, jedna unija njenih obraćenika može lako podleći degradaciji. Kad se to desi, ljudi s tendencijom ka prihvaćanju one bolje verzije te idelogije pokušavaće da opravdaju taj ideološki dualitet. Ideologija proletarijata*, koja je uperena na revolucionarno preuređenje svijeta, bila je već kontaminirana šizoidnim poremećajem razumijevanja ljudske prirode i povjerenja u nju; onda nije nikakvo čudo što je ona lako potpala pod tipičan proces degenarcije kako bi se pothranjivao i maskirao jedan makrosocijalni fenomen čija je osnovna suština potpuno drugačija.** Za ubuduće, moramo zaptamtiti ovo: ideologijama opčinioci nisu potrebni. Opčiniocima trebaju ideologije da bi ih podvrgli svojim ličnim devijantnim ciljevima. U drugu ruku, činjenica da se neka ideologija degenerisala zajedno sa njenim pratećim društvenim pokretom, koji je kasnije podlegao toj šizofreniji u služenju ciljevima kojih bi se začetnici te ideologije grozili, ne dokazuje da je ona bila bezvrijedna ili pogrešna od svog početka. Upravo suprotno: prije se čini da pod određenim istorijskim okolnostima ideologija bilo kojeg društvenog pokreta, čak ako je ona i sveta istina, može da potpane pod proces ponerizacije. Određena ideogija može da sadrži slabe tačke, koje su nastale usljed grešaka u ljudskoj misli i emocija; ili ona može tokom svoje istorije biti infiltrirana nekim primitivnijim stranim materijalom koji sadrži određene ponerogenične faktore. Takav materijal uništava unutrašnju hegemoniju ideologije. Izvor takve infekcije zastranjenim ideološkim materijalom može biti vladajući društveni sistem, sa svojim zakonima i običajima koji su zasnovani na jednoj primitivnijoj tradiciji, ili neki imperijalistički sistem vladavine. Naravno, to može biti i neki filozofski pokret, kontaminiran eksentričnošću svog osnivača. Rimska imperija, uključujući njen pravni sistem i nedostatnost psiholoških koncepta, na sličan način je kontaminirala primarno homogenu ideju hrišćanstva. Hrišćanstvo se moralo prilagoditi ko-egzistenciji sa jednim društvenim sistemom gdje je "dura lex sed lex"***, odlučivalo čovjekovu sudbinu a ne razumijevanje ljudskih bića; to je onda dovelo do jedne korupcije u pokušavanju dostizanja "Božjeg Kraljevstva" uz pomoć rimskih imperijalističkih metoda. Što je originalna ideologija veća i istinitija, utoliko duže je ona u stanju da održava i maskira od ljudske kritike taj fenomen koji je prozvod jednog specifičnog degenerativnog procesa. Kod jedne velike i vrijedne ideologije, opasnost za male umove je skrivena; oni mogu postati faktori jedne takve pre-eliminarne degeneracije, koja će da otvori vrata za invaziju patoloških faktora. Tako, ako želimo da razumijemo proces sekundarne ponerizacije, kao i vrste ljudskih društava koji mu podliježu, moramo posvetiti veliku pažnju odvajanju originalne ideologije od njenog surogata, ili čak karikature, stvorene od strane ponerogeničnog procesa. Rezimirajući svaku ideologiju, mi analogno moramo razumijeti i suštinu samog tog procesa koji ima svoje vlastite etiološke faktore koji su potencijalno prisutni u svakom društvu, kao i karakteristike njene razvojne patodinamike.   ________________________ * Prema Manifestu komunističke partije: proletarijat podrazumijeva klasu modernih nadničara koji su svedeni na prodaju svojih radnih sposobnosti, jer nemaju vlastita sredstva za proizvodnju. ** Fašizam podrazumijeva nešto što je dijametralno surotno od komunizma i marksizma, ne samo u filozofskom, nego i političkom smislu, a takođe suprotno i od demokratskih kapitalističkih ekonomija, zajedno sa socijalizmom i liberalnom demokratijom. On posmatra državu kao jedno organsko biće u jednom pozitivnom svjetlu, a ne kao neku instituciju koja je stvorena kako bi se zaštitila kolektivna i individualna prava, ili nešto što se mora držati pod stalnom kontrolom. Fašizam takođe karakterišu stalni napori da se nametne državna kontrola nad svakim životnim aspektom: političkom, socijalnom, kulturalnom i ekonomskom, što tačno opisuje sve ono što je provučeno pod imenom komunizam. Fašistička država reguliše i kontroliše sredstva za proizvodnju. Fašizam veliča naciju, državu ili rasu kao nešto što je superiornije od individua, institucija ili grupa koje je obrazuju. Fašizam se izričito koristi populističkom retorikom; poziva mase da ulože herojske napore za restauraciju veličanstvenih dostignuća iz prošlosti; zahtjeva poslušnost prema nekom vođi, često do tačke kulta ličnosti. Ovdje opet vidimo kako je fašizam bio provučen pod pojmom komunizma. Čini se da je ono što se tu dogodilo bilo to, da su originalni ideali proleterijata na jedan vješt način bili podvedeni pod državni korporatizam. Većina ljudi koji žive na zapadu nisu ovoga svjesni zbog zapadnjačke propagande protiv komunizma. Riječ "fašist" je pretvorena u klevetu širom svijeta nakon propasti sila osovine za vrijeme Dugog svjetskog rata. U modernom političkom diskursu, pristalice neke političke ideologije imaju tendenciju da povezuju fašizam sa svojim neprijateljima, ili ga definišu kao nešto što je suprotno od njihovih vlastitih pogleda. Nigdje u svijetu ne postoji niti jedna partija ili organizacija koja sebe naziva fašističkom. Međutim, u ovim vremenima, u američkom sistemu ima više fašizma nego demokratije, što vjerovatno objašnjava dugogodišnje postojanje anti-komunističke propagande. To demonstrira jedan rani proces ponerizacije zapadne demokratije, koja je već sada skoro potpuno pretvorena u fašizam. [opaska urednika.] *** Zakon je surov, ali je zakon.         Sadržaj knjige

---

Metafizika

Planeta

Prva Strana Vebsajta